ഞാന്‍ കണ്ണുകള്‍ പതുക്കെ വലിച്ചു തുറക്കാന്‍ ശ്രെമിച്ചിട്ടും കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല .കൈകളുയര്‍ത്താന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ അതും വിഫലമായിരുന്നു .ഇത്രയും വലിയ ഉറക്കത്തില്‍ ആണോ ഞാന്‍ ..? എനിക്ക് ചുറ്റും ആരൊക്കെയോ നടക്കുന്നുണ്ടോ ...? ഞാന്‍ ചെവി കൂര്‍പ്പിച്ചു ...അതെ ആരൊക്കെയോ നിലവിളിക്കുന്നതും അടക്കം പറയുന്നതും എനിക്ക് വ്യക്തമല്ലാതെ കേള്‍ക്കാമായിരുന്നു ...ആ ശബ്ധങ്ങള്‍ എനിക്ക് പരിചിതവും ആയിരുന്നു ..എന്നാല്‍ എത്ര ഓര്‍ക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടും എനിക്ക് തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല ...കണ്ണുകള്‍ ഞാന്‍ തുറന്നിട്ടില്ലെങ്കിലും എനിക്ക് കാണാന്‍ കഴിയുമായിരുന്നു പക്ഷെ എല്ലായിടത്തും കറുത്ത ഇരൂട്ടു മാത്രമാണെന്ന് മനസിലാവാന്‍ കുറച്ചുനേരം കൂടി എടുത്തു..ഞാന്‍ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു കിടക്കാന്‍ ശ്രെമിച്ചിട്ടും എനിക്ക് സാധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല ..
ആ ഇരുട്ടറയുടെ ഭയപ്പെടുത്തലില്‍ നിന്നും പുറത്തു ചാടുവാന്‍ എന്റെ മനം ഏറെ പണിപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു....പക്ഷെ ...!!!
"വിളക്കിലെ തിരി നീട്ടിവച്ചു കുറച്ചുകൂടി എണ്ണ ഒഴിച്ചോളൂ ..അല്ലെങ്കില്‍ തിരി കെട്ട് പോകും .." ചെറിയമ്മാവന്‍ ഉറക്കെ ആരോടോ പറയുന്നത് കേട്ടു..അമ്മാവന്‍ ഇതെവിടെനിന്നാണ് ..?ഞാന്‍ ചുറ്റിനും നോക്കിയെങ്കിലും ഒന്നും കാണാന്‍ പറ്റിയില്ല. ..
"ഗോവിന്ദാ..ഇനി ആരെങ്കിലും വരാനുണ്ടോ ..."ആരോ പതിഞ്ഞ ശബ്ധത്തില്‍ ചോദിക്കുന്നത് ഞാന്‍ വ്യക്തമായും കേട്ടു ..ആരു വരാന്‍...അല്ലെങ്കില്‍ത്തന്നെ എങ്ങോട്ട് വരാനാണ് ...ഉത്തരമറിയാത്ത കുറെ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഞാന്‍ ഉത്തരം കണ്ടെത്താന്‍ വ്യഥാ ശ്രെമിച്ചു.. .
"മാവു മുറിച്ചു കഴിഞ്ഞു ..ഇനിയും വച്ചു താമസിപ്പിക്കെണ്ടാതുണ്ടോ...?"ആ ചോദ്യത്തിന്റെ അര്‍ഥം എനിക്ക് മനസിലായില്ല ...ഇവിടെ ആരെങ്കിലും മരിച്ചുവോ ...? എന്നിട്ടെന്തേ തന്നോടരും പറയാതിരുന്നത് ....?....അച്ഛമ്മക്ക്‌ സുഖമില്ലാതെ കിടക്കുകയാണ് ..ഇനി അവരായിരിക്കുമോ...?
"എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എന്നെ ഒന്ന് കാണിക്കോ..."ആ നിലവിളി അമ്മയുടെതാണെന്ന് മനസിലാക്കാന്‍ എനിക്കൊരു നിമിഷം കൂടി വേണ്ടി വന്നില്ല ...എന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരു വെള്ളിടി വെട്ടി .."അനിയന്‍" .....
അവനെന്തുപറ്റി...?ഒരു വര്ഷം കൂടി ആകുന്നില്ല ഗള്‍ഫിന് പോയിട്ട് ...ഇപ്പോള്‍ ...ഈശ്വരാ..എന്റെ കുഞ്ഞിനു എന്താണ് സംഭവിച്ചത് ...? കണ്ണില്‍ നിന്നും താഴേക്ക്‌ രണ്ടു നീര്‍ച്ചാലുകള്‍ ഒഴുകുന്നത് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു ..
"ശേഖരാ ..ആര്‍ക്കെങ്കിലും എന്റെ മോനെ ഒന്നുകൂടി കാണണമെങ്കില്‍....." അച്ഛന്റെ ശബ്ദം ഇടക്കുവച്ചു മുറിഞ്ഞു പോയി...
"എങ്കില്‍ പെട്ടിയുടെ മൂടി ഒന്നുകൂടി തുറന്നെരെ" ചെറിയ അമ്മാവന്റെ ഒച്ച വീണ്ടും അന്തരീക്ഷത്തില്‍ മുഴങ്ങി ...
പെട്ടിയുടെ മൂടി ആരോ തുറക്കുന്നതും ഞാന്‍ കിടന്ന ഇരുട്ടറയിലേക്ക് വെളിച്ചം അരിച്ചിറന്ഗുന്നതും ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു ....!!!
ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് എല്ലാവരെയും കാണാമായിരുന്നു ....ഭിത്തിയിലേക്ക് ചാരി വിതുമ്പലടക്കാന്‍ പാടുപെടുന്ന അച്ഛന്‍ ..തോളിലെ തോര്‍ത്ത്‌ മുണ്ടുകൊണ്ട് കണ്ണീരൊപ്പാന്‍ സ്രെമിക്കുന്ന അമ്മ .. ചുറ്റിനും അയല്‍ക്കാര്‍ ..പിന്നെ അറിയാവുന്നതും അറിയാത്തവരും ആയ കുറെ ആളുകള്‍ ...ആരൊക്കെയോ ഉറക്കെ കരയുന്നുണ്ട് ...ആ സത്യത്തെ ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ എനിക്ക് ഏറെനേരം വേണ്ടിവന്നു.....!!!
എന്റെ കണ്ണുകള്‍ അപ്പോഴും തിരഞ്ഞത് അവളെ ആയിരുന്നു ...വിമല ...എന്റെ ഭാര്യ ..എങ്ങും കാണുന്നില്ലല്ലോ ....
ഞാന്‍ മരിച്ചത് അവള്‍ അറിഞ്ഞില്ലയിരിക്കുമോ...? എന്റെയുള്ളില്‍ ഒരു ചോദ്യം കൂടി മുളച്ചു പൊന്തി ...
"വിമലയെ വിളിക്കണ്ടേ ...? ഇനി കാണാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ അവള്‍ക്കും ....?" ഇടറിയ ശബ്ധത്തില്‍ ആരോ പറഞ്ഞത് കേട്ടു ഞാന്‍ ചുറ്റിനും നോക്കി ...
ഏറെക്കഴിഞ്ഞില്ല ആരൊക്കെയോ ചേര്‍ന്ന് അവളെ പിടിച്ചുകൊണ്ടു വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു ...ഞാന്‍ ആ മുഖത്തേക്ക് പാളി നോക്കി ..
അവളുടെ ആ രൂപം കണ്ടു ഞാന്‍ ശരിക്കും ഞെട്ടി ...ആ മുഖത്ത് ഒരു വികാരവും പ്രകടമായിരുന്നില്ല ...ഒരു ജീവശവം പോലെ തോന്നിയ കണ്ണുകളില്‍ നിന്നും തുള്ളിമുറിയാതെ കണ്ണീര്‍ പോഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു ...അവളെ ശരീരതോട് ചേര്‍ത്ത് നിര്‍ത്തി ആ കണ്ണീര്‍ തുടക്കാന്‍ ഞാന്‍ ഓടി ചെന്നതും, കണ്ടഭാവം പോലും നടിക്കാതെ ആ നിശ്ചല ശരീരത്തിലേക്ക് വീണു പോട്ടിക്കരയാനയിരുന്നു അവള്‍ക്കു തിടുക്കം ...ഞാന്‍ അവിടെ ഒറ്റപ്പെട്ടതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നി ....
പിന്നെ എല്ലാം പെട്ടെന്ന് കഴിഞ്ഞു ..ശവം എടുക്കലും കുളിപ്പിക്കലും...പിന്നീട് ആരൊക്കെയോ എന്തൊക്കെയോ കര്‍മങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നതും എല്ലാം ..എന്റെ ശരീരം ചിതയില്‍ വച്ചു തീ കൊളുത്തുമ്പോള്‍ പക്ഷെ പൊള്ളുന്നുന്ടയിരുന്നില്ല .....എനിക്ക് അപ്പോഴും വിളിച്ചു പറയണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു ഞാന്‍ മരിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് .....പക്ഷെ ....!!!!!!
മരണത്തിനപ്പുറത്തുനിന്നും ഒരു എത്തിനോട്ടം....!
ReplyDeleteനന്നായി അക്ഷരപിശാച്ചുകളേ എഡിറ്റ് ചെയ്ത് , അഭിപ്രായത്തിന് ഈ വാക്കുതിട്ടപ്പെടുത്തലൊക്കെ എടുത്ത് കളഞ്ഞ് ഒന്നുകൂടെ ഉഷാറാകേണം കേട്ടൊ ഷിനു
ok... തീര്‍ച്ചയായും ശ്രെമിക്കം ...കമന്റിനു നന്ദി
ReplyDelete